Truckart & laatste daagjes Pakistan

woensdag 16 februari 2011 14:01 Gepost door Maud en Martijn 9 reacties
gereden km. 22.000

Wat een primeur had moeten zijn voor onze blog was helaas al naar buiten getreden door de social media… facebook! tis wat. Zelfs als je in pakistan bent is het niet geheim te houden. Maar we hebben dus een hele coole metamorfose gegeven aan onze bus! Zoals jullie op de foto’s hebben gezien zijn alle trucks hier kunstwerkjes. Nou dat wilden wij natuurlijk ook!! Zie hier het resultaat van 5 dagen schilderen….


Al met al zijn we hiervoor een dikke week in Islamabad & Rawilpindi geweest waar we ons goed vermaakt hebben. In de steden zelf is niet zo heel veel te beleven maar samen met onze Volkswagen club vrienden en John en Ellie, de Zweedse reizigers die we hier weer ontmoet hebben, was het goed toeven. Zeker Islamabad heeft na een tijdje reizen zonder echt westerse dingen alles waar je weer even naar verlangt. Sfeervolle restaurantjes zonder alleen tl licht en plastic stoelen, schone wc’s, een cappuchino in plaats van melkthee met 3 scheppen suiker en geen buikklachten. We hebben ons de afgelopen week rond gegeten…
En natuurlijk Martijn’s birthday… samen met Khurram van de VW club hadden we een surprise diner georganiseerd. Met 4 leden van de club, Moqeem en Shakeel van de VW shop en John & Ellie. Was erg gezellig en zelfs inclusief happy birthday song met taart een kaarsjes!


Ook wel grappig, over een van onze dagelijkse beslommeringen... We kwamen terug van de KKH en we moesten nodig de was doen. We hadden echt niets meer, dus hup naar de drycleaning. Nou je voelt je al aardig gegeneerd als alles over de toonbank en door de handen van de medewerkers gaat. Maar ja, het moet nou eenmaal geteld en berekend worden. Om de een of andere reden bleven de strings liggen.. dus op een gegeven moment vroeg Martijn waarom de strings niet geteld werden. Met een rood hoofd werd er gezegd dat het tegen company policy was en ze ze niet mochten wassen haha.. weten we dat ook weer.  


Na Islamabad gaan we naar de laatste stad van Pakistan voor de Indiaase grens, Lahore. Onderweg naar Lahore werden we gestopt door de politie. Waar we 70 mochten reden we 88 km/u en ze hadden ons gelaserd. Boete: 750 rupees (ongeveer 7 euries) Na ongeveer 5 minuten lullen mochten we zelf het boete bedrag invullen en 10 minuten later, na veel sorry’s en we doen het noooooit weer, was de boete kwijt gescholden en moesten we thee komen drinken. Ging het maar es zo in NL!

Lahore zelf is de mooiste stad van Pakistan, vol met historische gebouwen, Engelse invloeden en
We verbleven daar bij een ‘couch surf’ adresje van de Zweden, bij Kamran. Toevallig ook met een beetle! Toch apart, aangezien ze redelijk schaars zijn. Overdag lekker rondbanjeren in de stad, we hebben nog een polowedstrijd gezien en er was zelfs een Holland tulip show! En 's avonds lekker pingpongen met Kamran, die een kamer ingericht had als tafeltenniskamer.


Pakistan, het blijft een raar land, ontzettend veel nieuwe “brothers” en “sisters” ontmoet, vrienden gemaakt. Maar aan de andere kant de politie escortes, de eeuwige aandacht, de viezigheid en de stinkende lucht. Toch zijn de mensen zo grappig, soms kun je ze achter het behang plakken als ze hun auto er net weer voorgooien zonder dat er ruimte is, maar als ze dan breedlachend je aankijken van ‘ik kan het toch proberen?!?’ dan moet je er ook wel weer heel hard om lachen. Over het algemeen bekeken is het een geweldig land waar je echt als gast ontvangen en behandeld wordt door iedereen. Ze willen zo graag dat je een goede indruk van het land krijgt en aan de mensen ligt het dan absoluut niet (tenzij ze ons dagelijks telefonisch gaan stalken om te vragen of alles wel goed gaat :-)

Bekijk hier nog meer foto’s van o.a. ons bussie!





Oh ja, ons filmpje voor nico's verjaardag


Liefs Maud & Martijn

Centraal Pakistan & de Karakoram Highway

zaterdag 29 januari 2011 15:40 Gepost door Maud en Martijn 8 reacties

De eerste kras, een ontmoeting met de Volkswagen club van Pakistan, de Karakoram highway en truck-art...wat??

Helaas het is een feit, we hebben onze eerste kras te pakken… in een van de nauwe straatjes van Multan is de bus niet ongeschonden uit de strijd gekomen. De weg was verspert en onze brommerwegwijspiet wist wel een omleiding, hij was alleen vergeten dat we iets breder zijn dan zijn brommer. Een riksja en onze bus door de straat paste dus niet…. Helaas.. al doen we het nog beter dan onze Duitse vrienden met truck. In Pakistan alleen al hebben ze al 3 auto’s geschampt, die dachten dat de truck wel opzij zou gaan. NOT


In Multan kwamen we er ook achter dat onze waterpomp niet meer functioneerde. Oei, wat nu, daar sta je dan in een land waar we nog geen VW gezien hebben. Gelukkig stonden we vlakbij een hotel met wifi. Even later kwamen we googlend bij de vw club pakistan (huh bestaat dat??.). Er stond een telefoonnummer bij dus maar even bellen, misschien wisten zij een oplossing. Deze meneer wist wel een shopje met VW onderdelen. Hij zou wel even bellen. En ja, hoor 10 minuten later belde hij terug met de mededeling dat er een waterpomp op voorraad lag bij 1 van zijn adresjes 150km verderop, en dat het morgen bij ons kan zijn! Wat… een reserveonderdeel in Turkije krijgen duurde al 3 dagen! De volgende dag hadden we inderdaad het onderdeel en Martijn heeft de bus weer perfect gefixed.


Omdat de shop 1,5 uur rijden van ons vandaan was en de goede richting op. Zijn we er langs gegaan. Deze liefhebber van VW had zelf een beetle staan in perfecte staat. Er zijn er ongeveer 30 en bijna allemaal in Islamabad. Achterblijfselen van ambassade personeel. Toch grappig!


De afgelopen week hebben we ons afgevraagd wat we zouden gaan doen, gaan we wel richting het noorden, of gaan we niet. We waren een beetje zat van de stof,  de uitlaatgassen, de hele dag politie escortes en de verzwakte maagjes. Maar ja de Karakoram highway lonkte ook wel een beetje naar ons… We hebben toch besloten er heen te rijden. Het voelde een beetje als een once in a lifetime opportunity om het te doen. En we zijn er heel erg blij om! Het is geweldig. Zoiets moois, groots, hebben we nog niet gezien. Wat een natuur!



Stel je voor, de karaoram highway een weg die China en Pakistan verbind door ’s werelds grootste mountainrange de Himalaya en de Karakoram. Hier staan geen kleintjes, hier staan de groten der wereld. En wij rijden er door heen. Het is er echt geweldig, je voelt je erg nietig als je aan de voet van zo’n reusachtige berg staat. Het is dan ook een continue gevecht tussen weg en natuur. De weg is dan ook regelmatig onbegaanbaar door landslides, overstromingen en vallende rotsblokken. Op sommige dagen rijden we dan ook maar 100km in een dag. We hebben ongeveer dik 300km op ruige gravel gereden. En de rest op halve wegen. Maar dit is echt iets om nooit te vergeten!




Onze eindpunt was Gilgit, een stadje in het midden van de KKH. Maar iets verderop blijkt de Hunza vallei te liggen. Een van de mooiste vallein die er zijn. Maar ja, slechte weg etc.. We kunnen onze nieuwschierigheid toch niet bedwingen en rijden naar de Hunza vallei. De weg wederom compleet offroad, maar het resultaat fantastisch! Onze campingplaats was omringd door de hoogste bergen ter wereld. We hebben een prachtige gletsjer hike gemaakt op 4.000 meter hoogte, het jongste meer ter wereld gezien doordat er een enorme landslide is geweest waardoor de de vallei is afgesloten en er een enorm meer ontstaan is. Dit meer is dan ook het eindpunt van de weg, de Chinezen zijn alweer hard aan het bouwen maar dit is pas volgend jaar gereed allemaal.




Sorry voor de foto’s, wij kunnen er ook niks aan doen….

Foto’s Karakoram Highway

Liefs Maud & Martijn

Next, Pakistan!

zaterdag 15 januari 2011 17:32 Gepost door Maud en Martijn 12 reacties


30 December bereiken we de grens van Pakistan samen met Elli en John, 2 Zweden zijn met ons meeliften. Pakistan ingekomend schrikken we toch een beetje. Wat een bende, waar het in Iran nog kantoren waren is het aan de Pakistaanse kant erg armoedig en ziet het er weinig uit als een kantoor. De grensovergang zelf gaat wel makkelijk en binnen een uur zijn we het land dan ook binnen. John en Elli kunnen net de bus nog pakken die hun in 13 uur naar Quetta brengt. Wij mogen niet rijden want zo laat willen ze geen politie escortes meer geven, dus we overnachten bij de grens. Daar ontmoeten we een Duitser die er al een maand staat met zijn kapotte bus. Hij wil daar overwinteren om in de lente weer naar Duitsland te rijden. Inderdaad…..niet alleen zijn auto was kapot……;-)

de duiventil boven de ingang van het Pakistaans douanekantoor
De volgende dag rijden we vroeg weg want we willen Oud&Nieuw natuurlijk niet in een verlaten truckerscafe vieren ergens op de “gevaarlijke” weg naar Quetta. 650km in 1 dag is eigenlijk niet te doen, de weg is slecht en we krijgen iedere 40km een nieuwe politie escort mee.  Maar de douanebeambte geeft hoop, “als jullie om 8 uur weg gaan zijn jullie er om 21.00 uur… “ We gaan ons best doen!

1 van onze enthousiaste politie escortes
Om precies 21:00 komen we in hotel Bloomstar aan. Naast Elli en John zijn er nog 3 Duitsers met een oude Mercedes truck en 6 gekke Pakistanen die wel zin hebben in een feestje. Ze regelen eten en drank en we maken er een overgetelijke Oud&Nieuw van. Wie had dat gedacht in Pakistan….

Kareem's Pakistaanse dans met Ellie & Maud
Na een paar dagen Quetta waar we even bijkomen van Oud&Nieuw, alle escortes, de vermoeiende dagen rijden en Martijn wat sleutelt aan de auto, vertrekken we naar Karachi waar we Ashiq en Natalie zullen treffen. (Natalie is een vriendin uit Twente/Bali) De weg naar Karachi is toch nog wel confronterend. Natuurlijk weten we van de overstromingen maar hier wordt pas echt duidelijk hoe erg het land getroffen is. Het water staat er nog steeds en we komen langs wegen die totaal weggespoeld zijn. We zien tentenkampen zo ver het oog kan reiken waar de mensen echt niets hebben…. Wees maar niet bang, we lachen ook veel. Bijvoorbeeld toen een te zwaar beladen kar achterover kiepte en de ezel, die de kar hoort te trekken, in de lucht hing!

reparaties aan een weggespoelde weg
Ashiq, Natalies vriend, heeft voor ons een appartementje geregeld in centrum van Karachi waar we kunnen blijven. 5 dagen lang gooien we onze survival outfits in de ring en leven als een Karachi snobs. Ze nemen ons mee sight seeing, shoppen en lekker eten en shisha roken. We kunnen even relaxen en dat bevalt prima.

Uit eten op een authentieke zeilboot in de haven van Karachi
We zijn hier nog maar 2 weken maar Iran lijkt nu al weer zo lang geleden en we hebben alweer zoveel meegemaakt. We hebben nu veel meer het gevoel dat we echt in Azie zijn. Waar Iran nog echt Perzisch was en Turkije nog Europees is Pakistan echt wat je van Azie denkt.

de koekjes express
Het verkeer is een verhaal apart. We rijden tegenwoordig links al maakt het hier totaal niet uit als we een keer verkeerd rijden. Zelfs de politie doet hier aan spookrijden. Je vindt hier echt alles op de weg van riksja’s, brommers, kamelen, ezels met karren, tractoren, vrolijk gepimpte vrachtwagens en bussen (waarvan je je soms afvraagd of ze geen suicide bussen zijn). Overal zitten mensen, voor, achter, boven en op alles wat maar een beetje rijdt. Hilarisch gewoon. Het is een erg fotogeniek land!

13 mensen, alleen aan de buitenkant!!!
We besluiten hier toch wat langer te blijven dan vooraf gepland. We wisten ook niet hoe het qua veiligheid was enzo maar dit blijkt allemaal reuze mee te vallen, en we zij hier nou toch! De komende week staat Islamabad, de Karakoram highway en Lahore op het programma. We weten alleen niet hoe ver we gaan komen aangezien het er heeeeeeeel koud is en er veel sneeuw ligt. We shall see.

Natuurlijk hebben we nog foto’s

Liefs Maud & Martijn 

Bye Bye Iran

zaterdag 1 januari 2011 13:57 Gepost door Maud en Martijn 7 reacties
Land: Iran
Km stand: 255.890

Nadat we de papoorten hebben opgehaal vertrekken we Vanuit Tehran weer zuidwaarts. Onderweg zegt Maud nonchalant: "Dat rijden is best wel saai, ik heb wel zin in wat actie". Een half uur later staan we bij een wegrestaurant en komen een Iraanse en Duitse familie tegen uit Tehran. Ze gaan woestijnkamperen met 2 Toyota Landcuisers en we worden uitgenodigt mee te gaan. We rijden 150 km waarvan 80 offroad. De volgende 2 dagen bivakeren we ver de woestijn in waar geen toerist meer komt en kamperen er met BBQ kebab, hausgemachte wein en gesmokkelde Amstel bij een groot kampvuur. Met de Toyota's crossen we flink door de hoge zandduinen terwijl ons busje toekijkt, Heerlijk! 'Zo genoeg actie Maud!' 

de crew, 2 landcruisers & ons bussie

Na onze dessert trip rijden we door naar Yazd waar we na een weekje weer es lekker kunnen douchen in Silk Road hotel. Het oude gedeelte van Yazd bestaat alleen maar uit mud-brick huisjes en is een bijzondere ervaring aangezien echt alles hier van gemaakt is. We struinen er relaxt door de smalle straatjes, kopen een mooie camelbag en babbelen veel met andere reizigers. Dit is voor het eerst dat we andere (niet Iraanse) toeristen tegenkomen in Iran.
lekker waterpijpie roken


Van Yazd rijden we via Persepolis naar Shiraz waar we Nick ontmoeten. Nick en zijn familie zijn zeer gastvrij. 3 Dagen logeren we er en we eten ons suf in lokale lekkernijen die moeders zelf maakt. Op eerste kerstdag rijden we samen met Nick en zijn broer de bergen in naar Mangoon waterfall en vandaar naar Lost Paradise. We hiken naar een zeer eenvoudig dorpje in de bergen waar verder geen weg naartoe loopt en krijgen walnoten en thee aangeboden. In het donker hiken we terug naar beneden waar onze volgende BBQ kebab op ons staat te wachten. Onze laatste halve liters Amstel hebben we voor eerste kerstdag bewaard en ze smaken heelijk.
Nick, Milad, Martijn & Maud; na een lange klim omhoog! 

Van Shiraz rijden we naar Kerman door grote vlaktes met hoge bergen. Onderweg begint het opeens te sneeuwen! en op 2de kerstdag hebben we toch nog een witte kerst.

en toch nog een witte kerst...

Na de sneeuwervaring rijden we door naar Bam, een stad die in 2003 door een mega earthqueake getroffen is en waarbij 40.000 doden zijn gevallen (1/3 van de gehele stad!). Als wij aankomen is het precies 7 jaar geleden, en de eigenaar van het hostel laat ons dan ook de begraafplaats zien. ook de toeristen trekpleister van Bam is totaal verwoest. Op dit moment wordt het dan ook ge dit gaat alleen nog jaren duren. In het hostel in Bam komen we Elli & John tegen uit Zweden, zij gaan ook naar Zahedan en we geven ze een lift. De weg van Bam naar Zahedan is onder escorte en we doen er dan ook bijna 8 uur over om 350 km te rijden. De escorte wordt continue gewisseld en de dag bestaat dus uit rijden, wachten, paspoorten laten zien, thee drinken en nog eens wachten. In
Zahedan hebben John & Elli via couchsurfing een adresje waar ze heen gaan en ook wij worden uitgenodigd door Masoud om bij zijn familie te verblijven. Hij laat ons een deel van de stad zien en we gaan mee naar zijn Iraanse klas die engels wil leren.
  
De Engelse klas van Masoud, samen met Elli & John
De volgende dag proberen we richting de grens te gaan maar eerst moeten we tanken. Niet zo moeilijk lijkt ons, dus wel... Omdat de doesel zo goedkoop is in Iran wordt er veel gesmokkeld naar Pakistan. Dus om aan diesel te komen heb je echt de kaart nodig die ze ons vergeten zijn te verkopen aan de grens. Uiteindelijk kost het ons 5 uur en 7 escortes! om in Zahedan diesel te krijgen. De grens kunnen we niet meer bereiken dus morgen maar weer proberen. De volgende dag staan we vroeg op zodat we de grens in ieder geval kunnen halen. Ook Elli & John rijden weer gezellig met ons mee! 11 escortes later zijn we bij de Pakistaanse grens! De escortes zijn nodig omdat het gebied waar we doorreizen veelvuldig gebruikt wordt voor drugssmokkel.
 
Iran we kunnen er een heel boek over schrijven... het is een megagroot land, met een grote diversiteit aan cultuur, bevolkingsgroepen, religie, traditie en dat merk je ook aan de mensen die we hebben gesproken. Geen enkele dag was voor ons hetzelfde. Alle mensen die we ontmoet hebben hebben zo allemaal een eigen verhaal, traditie, cultuur, religie en een eigen verhaal te vertellen, positief maar soms ook negatief. 
Iran heeft ons een onvergetelijke ervaring bezorgt waar we van genoten hebben, we komen zeker een keer terug! 

Natuurlijk hebben we weer foto's! vanwege het weinige internet hebben we er heeel veel :-) leuke bezigheid om bij te komen van de kater van oud & nieuw toch?? ;-)
We wensen iedereen een fantastisch nieuwjaar!


Liefs M&M



Paspoort perikelen

dinsdag 14 december 2010 15:57 Gepost door Maud en Martijn 11 reacties
Een tijdje geleden hebben we onze tweede paspoorten naar Nederland gestuurd om via Den-Haag visums aan te vragen voor India en Pakistan. We hadden geprobeerd om dit in Amman en Damascus voor elkaar te krijgen maar niet gelukt. Via Nederland is het wel gelukt dat is het positieve nieuws! Maar nu moeten de paspoorten weer terug gestuurd worden naar ons. DHL gebeld met de vraag of het naar een vestiging in Iran gestuurd kon worden, nee hoor dit is geen probleem… DUS WEL! DHL verstuurd geen paspoorten naar Iran en geen enkele andere koerier doet dit omdat hier alles dubbel door de douane gaat. Veel wordt tegen gehouden of verdwijnt…



Brug midden in Esfehan
 
Duss hebben we wel een visums  maar geen paspoort  daar kom je niet ver mee. We kunnen Iran ook niet uit om het ergens anders naar toe te laten sturen want we hebben een single entry visum. En om de bus dan alleen te laten terwijl je niet weet of je een nieuw visum krijgt is ook geen optie.

die linker is leuk, kan ik die ook kopen?

Gelukkig  is onze helpdesk Nico er nog, dus die heeft wat rond zitten bellen met ambassades ed. En er is een optie: via de diplomatieke post kan het verstuurd worden. Maar geen garantie dat het aankomt en je bent ook niet verzekerd. Aangezien het de beste (en de enige) optie voor ons is, doen we het maar, fingers crossed. Maar dat betekend wel terug naar Teheran, terwijl we al redelijk zuidwaarts zijn gegaan. We hebben er over gedacht om met de trein te gaan 3,5 dollar pp maar ja we rijden die 900 km ook zelf voor 1 dollar diesel haha dus doe we dat maar…
Mooie zandduinen om vanaf te rennen...

Gelukkig was het niet moeilijk om de huidige visums te verlengen. Het kostte 6 uur, 2 pasfoto’s met hoofddoek, en 40 dollar. Maar we mogen tot 8 januari blijven! Nadeel is we kunnen hier niet pinnen dus we hebben nog steeds hetzelfde budget…

Midden op de zoutvlakte kamperen

In Teheran aangekomen lezen we in de mail dat we de volgende dag onze paspoorten al kunnen afhalen, wat een timing. De Nederlandse Ambassade reageert wel zeer verbaasd en snapt niet hoe het ons gelukt is de diplomatieke post service te gebruiken. “Daar is het niet voor bedoeld” jaja, whatever, we zijn zo opgelucht, we hebben onze paspoorten met visa’s!!
ps. we willen nog 1 ding hieraan toevoegen, het beeld wat 'het westen' van Iran heeft komt totaal niet overeen met de werkelijkheid! (we krijgen nl aardig wat mail over onze veiligheid :-))
  • De mensen zijn hier zooooo ontzettend vriendelijk!
  • Het is hier veel veiliger dan in Nederland (echt waar!), we worden zelfs alleen achtergelaten in een shopje waar de hele kasinhoud gewoon voor het grijpen ligt...
  • We worden regelmatig (bijna elke dag) uitgenodigd bij mensen thuis zonder enige bijbedoeling...
  • Aangezien we de enige westerlingen zijn hier op straat, zijn wij een bezienswaardigheid op zich en praten we ons suf....
 Wij vinden het hier geweldig! dus niemand hoeft zich druk te maken :-)


Liefs M&M

En dan waren er nog de foto's 

Iran, waar de diesel gratis is

zondag 5 december 2010 17:09 Gepost door Martijn & Maud 6 reacties
Landen: Turkije, Iran
Km: 251.614
De verwachte cultuurshock is uitgebleven, vooral ik (Maud) had verwacht dat ik wel even een paar dagen zou moeten wennen aan Iran. Maar blijkbaar zijn we in Syrië en Jordanië zo gewend geraakt aan de burka’s, het gestaar, en de man-vrouw relaties die iets anders zijn dan de westerse, dat het hier allemaal meevalt. Waar ik in Syrië niet aangekeken werd door sommige mannen, praten ze hier soms alleen met mij en staat Martijn er een beetje bij. Er zit blijkbaar toch veel verschil tussen de Arabische cultuur en de Perzische cultuur waar Iran onder valt.
De grensovergang:

25 november zijn we vanaf de VW garage richting de grens gereden, 200km door prachtig bergachtig gebied richting Yüksekova waar we bij Esendere de grens overgaan. In Yüksekova aangekomen voelt alles een beetje vreemd, auto’s spookrijden en een taxichauffeur stopt ons, we begrijpen hem niet maar dan gebaart hij ons iets met schieten. Terwijl we voorzichtig verder rijden zien we opeens dat er aan de andere van de straat allemaal autobanden branden en er allemaal troep ligt. Zo te zien zijn er opstootjes geweest de avond ervoor tussen de Koerdische bevolking en de overheid. Dat verklaart opeens ook allemaal de spookrijders, wij dachten alweer rare turken en hun verkeergedrag… het was dus toch ergens goed voor.


We vragen ons even af moeten we verder rijden, maar op straat is het redelijk druk er lopen ook meisjes en vrouwen en kinderen en daarnaast waren we als er echt wat groots aan de hand was wel tegen gehouden door de militaire posten verklaren we tegen onszelf. Uiteindelijk als we het stadje uit rijden blijkt dat ook zo te zijn. Niks aan de hand.



De grens overgang zelf is een eitje! Totaal wat anders dan we op forums gelezen hadden. Binnen een uur hadden we alles geregeld! Bij de grens zelf blijkt dat Martijn en ik apart de grens over moeten, hij met de auto via de buitenkant en ik binnendoor. Dat voelt toch een beetje onwennig omdat we normaal altijd samen de grens over gaan en we elkaar hebben om op terug te vallen. En dan moet ik ook nog die sjaal op mijn hoofd binden wat natuurlijk niet gaat omdat er een hele rij mensen staat te kijken. Met geen idee hoe dat ding op mijn hoofd zit loop ik dan ook onwennig naar de rij. pff de eerste dag is altijd een beetje vreemd. Als ik Martijn weer zie is bijna alles geregeld we mogen erdoor en de auto ook! Zelfs zonder de een dure dieselkaart die verplicht is voor dieselauto’s. Komen we er dan weer mee weg. In Syrie heeft het ons in totaal 200 dollar gescheeld door bij de grens te zeggen dat we een benzineauto zijn.
Bij de grens ontmoeten we ook Payam die goed Engels spreekt en nodigt ons uit om mee te gaan naar zijn familie in Tabriz waar we uiteindelijk 2 nachten verblijven. Hij laat ons de stad zien en is onze gids. De eerste indruk van iran is, huh, de stad is modern… na een week kunnen we dan ook wel zeggen dat Iran ons alleen maar positief verbaasd!





IranLand van 70 miljoen inwoners waarvan 70% onder de 30. Oppervlakte 1.648.000 km met bergen, woestijn, zee, goede snelwegen, steden die moderner zijn dan je zou verwachten. De munteenheid is de rial €1 = 14.111 (we zijn dus miljonair!)


TankenHet liefst zou Martijn er een hoofdstuk aan wijden, ik heb hem nog nooit zo blij gezien. We tanken namelijk……. 80 liter voor minder dan een euro!!! Jaja we betalen 1 eurocent per liter! Das nog goedkoper dan water in Nederland. Het is echt geweldig! Waar we in buurland Turkije nog het meest betaalden €1,50 per liter is het hier bijna gratis, als er wat langs de tank loopt doen ze er hier dan ook niet moeilijk over. De verplichte dieselkaart die je nodig hebt om te tanken hebben we tot nu toe niet nodig gehad, we hebben al 3 keer getankt op kaarten van vrachtwagenchauffeurs. Zij hebben een quotum van 400 liter per dag (wat ze nooit opkrijgen) dus over 60 liter doen ze niet moeilijk.



GastvrijheidOp de schaal van 10 krijgt Iran een dikke 10! We worden overal uitgenodigd. Vergeef het ons ook dat als we thuiskomen we ons als celeberties gedragen… als we ingehaald worden zitten mensen omgekeerd in de auto, ze stoppen, rijden achter ons en halen weer in, we wuiven als beatrix Als we stoppen in een stadje staan er binnen no time 20 mensen om de bus, ze vechten er bijna om waar we thee mogen drinken, overal waar we lopen moeten er handen geschud worden (vooral martijn) en we worden aangestaard alsof we popstars zijn. Dus vergeef het ons wij kunnen er niks aan doen :-)


VeiligheidIs Iran veilig? Ja! Het zijn zulke gastvrije en aardige mensen dat we ons nog geen seconde onveilig hebben gevoeld. Het enige wat wat aanpassing vergt is het verkeer maar buiten dat… helemaal niks. Toen we laatst weer eens bij iemand uitgenodigt werden om te blijven slapen haalde de vrouw des huizes dekens voor ons, ze was alleen vergeten dat de kalashnikov daar ook in verstopt zat. Hij viel voor ons op de grond! hahaha

Liefs M&MWe hebben weer wat foto's!

Terug naar Turkije

dinsdag 23 november 2010 16:38 Gepost door Maud en Martijn 5 reacties
Landen; Syrie, Jordanie, Turkije
Km. 249.930

In Aquaba, het zuidelijkste puntje van Jordanie, hebben we afscheid genomen van alle Enschedeers die door reizen naar Egypte. Wij rijden weer naar het noorden waar we bij Wadi Rum de woestijn in duiken. Eigenlijk mogen er alleen 4 wheel drives het gebied in dus dat is die van ons ook even...... en we hebben uit betrouwbare bronnen vernomen dat er midden in de woestijn een geel VW t2 busje is gesignaleerd.. (dus kunnen wij natuurlijk niet achterblijven!) We laten wat lucht uit de bandjes lopen (gewoon tot 30 tellen terwijl je de band leeg laat lopen) zoals echte dessert rijders doen en gaan op pad. Na een kilometer zitten we vast.....hartstikke vast. Net uit het zicht van het dorp en omdat het al donker wordt is dit onze slaapplaats voor de nacht. Morgen zien we wel verder. Een uur later stopt er een jeep, het blijkt een bedoeine die ons wel los wil trekken en we kunnen bij zijn kamp slapen. Het los trekken lukt hem ook niet en dan zegt hij: "I will make your car 4wd" en laat de voorbanden bijna helemaal leeg lopen! En ja hoor, we kunnen weer rijden, ongelofelijk! S'avonds eten we bij de bedoeinen en die ochtend worden we gewekt door een raar geluid, er wordt een geit geslacht, natuurlijk, logisch!


's middags maken we nog een dessert tour samen met Robbert & Clary, 2 Nederlandse Australiers. Wadi Rum is echt fantastisch, dessert, rotsen veel zacht zand.

Vanuit Wadi Rum rijden we naar Syrie. De grensovergang verloopt redelijk soepel en vanuit Damascus rijden we door de woestijn naar Palmyra. Heerlijk om in de woestijn te kamperen. Er is geen teken van leven te bekennen, het lijkt wel een maanlandschap! Hier en daar hebben we wat takjes kunnen vinden, net genoeg om die avond een kampvuurtje te maken. 


De grensovergang van Syrie naar Turkije is heel vaag, in eerste instantie stond ie niet aangegeven alleen op de kaart dus we hoopten dat ie uberhaupt nog bestond. In het grensdorpje Al Qamishli aangekomen zien we tot onze opluchting een bord Turkije links. We volgen de rotonde en ineens blijkt de afslag naar de grens de afslag van de rotonde te zijn. We zijn de enige auto, de rest zijn Irakezen die verplicht even de grens over moeten om hun 3-maanden visum te vernieuwen. De syrische douane lijkt in het begin zeer chaotisch en er wordt vaak "money, money" naar ons geschreeuwd. Uiteindelijk blijkt er systeem in te zitten en het gaat er snel. De Turkse kant gaat minstens zo snel en binnen een half uur zijn we de grensen over. Blijkt dat ze net dicht gingen en ons er nog snel even doorheen wilden werken: Mooi wark!

Vanaf de grens rijden we door Koerdisch Turkije. Het blijkt niet veilig te zijn volgens de kenners. We voelen ons niet onveilig, want om het uur staat er een militaire post incl. tanks en kalasnikovs, die onze paspoorten checken. Wel vraagt 1 militair: Turkey has so many beautifull places, why do you come here? Die nacht vinden we een stille weg met een parkeerplaatsje en willen er gaan slapen. Een passerende automobilist maakt ons duidelijk dat het niet echt veilig is, we moeten hem maar volgens naar het volgende dorp. Het is een bergdorpje waar wij wel eens de eerste buitenlanders ooit kunnen zijn, althans zo worden we nagestaard. Die avond eten we met zijn familie mee en moeten er zelfs blijven slapen. Dit slaan we vriendelijk af, onze bus is toch beter....

De hele weg door Turkije is werkelijk fantastisch ondanks de militaire aanwezigheid. Het komt in onze top 5! We komen in de stad Van aan waar we een paar dagen blijven. Lekker een hotel in om te douchen en er worden wat onderdelen voor de VW besteld zodat hij er weer even tegenaan kan.

We hebben natuurlijk weer wat foto's van Syrie...

en we hebben een nieuw filmpje klik hier voor de link

Voor de mensen die het nog niet hebben gevonden in de rechternavigatie staat een link 'wil je weten waar we zijn'. Hier spotten we dagelijks onze slaapplek en kun je in google maps bekijken waar we staan. 


Liefs M&M

Ps. bedankt voor alle leuke reacties! we vinden het super dat iedereen zo betrokken is
  

Abonneren op: Posts (Atom)