Bangladesh: Bonus country

vrijdag 6 mei 2011 12:54 Gepost door Maud en Martijn 7 reacties

Land: Bangladesh, 11 april t/m 4 mei
Totaal gereden km. 30.000

Bangladesh verrast ons direct. Het is er erg groen, er rijden weinig auto’s en de mensen zijn erg vriendelijk en nieuwsgierig. De eerste nacht logeren we bij een hotel waar we Raymond uit A’dam ontmoeten. Ook hij wil het Sundarban Wildlife Park bezoeken, het grootste mangrovebos in de wereld. Met zijn drieen rijden we naar Khulna, waar de boottrips naar de Sundarban’s vertrekken. Diezelfde dag nog huren we een expeditiebootje met kapitein, bootsman, gids en kok voor 3 dagen. Voor we het weten slapen we die avond al op het expeditiebootje op een zijriviertje van de Ganges. 3 dagen lang genieten we van de fantastische natuur, het super eten en het niets doen! De Bengaalse tijger (die elk jaar +/- 120 mensen verorbert) hebben we helaas niet gespot…….maar misschien maar beter zo.

op een country boot tijgers spotten om 06.00 uur!
Na de Sundarban’s rijden we richting Shrimongol, lokaal bekend om de vele theeplantages. Omdat Bangladesh voor 1/3 uit water bestaat zijn er veel bruggen en ponten. Na 2 uur rijden komen we dan ook bij de pont die ons richting Dhaka brengt. Hij is in 1993 nog gerenoveerd, geen probleem dus! Wat een ding! Die zouden in Europa allang naar de schroot zijn gebracht. 3 uur later rijden we de boot weer af. Die avond krijgen we ook een voorproefje van de monsoon. De bus schudt hevig heen weer en het valt echt met bakken uit de hemel.
Shrimongal zelf is leuk om te zien, nu weten we ook waar de thee vandaan komt. Ook drinken we daar de famous 7-layer thee. Terwijl we daar zijn worden we gespot door een familie die ons onder hun hoede neemt. Natuurlijk moeten we met ze mee om te eten en hun huis te zien. Maud krijgt direct 2 verse babies in handen gedrukt!

Maud met haar nieuwe vriendinnen
Ten zuid oosten van Chittagong liggen de Chittagong Hill Tracks, volgends de boeken 1 van de must see’s van Bangladesh. Het is een heuvelachtig gebied met smalle wegen door bossen en met pontjes en stalen bruggen over rivieren. Wij staan aardig verstelt want veel van de jungle blijkt gekapt en de kale heuvel afgebrand zodat ze klaar zijn voor bananenplantages... nu wordt goed duidelijk wat ontbossing met de omgeving/grond doet, heel jammer. 
De laatste jaren had de lokale bevolking in de CHT nog wel eens bonje met de regering dus wij krijgen alle medewerking als we bij politiebureaus willen overnachten. Ideaal, de hardnekkige bedelaars worden netjes weggejaagd en ook andere nieuwsgierigen mogen hooguit 10 minuten door het horgaas meekijken hoe blanken leven.

Martijn mag zich uitleven
En dan zijn we weer in terug in Chittagong om de verscheping van de bus te regelen richting Penang, Maleisië. Voor we naar de haven rijden nemen we nog een kijkje bij de shipbreaking yards die de overjarige megatankers ontleden. Helaas komen we geen enkel terrein op vanwege de eerdere negatieve media aandacht. Ook de truuc met ons carnet biedt geen entree. Helaas kunnen we alleen van de buitenkant wat foto’s maken.

he, een halve supertanker
De 26e hebben we een afspraak bij PIL shipping, die ons ‘huis’ gaat verschepen. Mr. Asham die ons helpt met het papierwerk neemt ons mee naar de douane. Daar doen we al het nodige papierwerk en omkoping.
De dag erna is het tijd om naar de haven te gaan om de auto in de container te rijden. Het was nog even spannend of het wel paste aangezien de auto 258cm is en de deurhoogte van de container 260cm. Ook hier heeft mr. Asham een vriendje zitten die alles relatief snel regelt. De container staat al klaar en we kunnen de auto er na een uurtje al inrijden. Gelukkig past het! De auto wordt vastgezet met touwen en blokjes en de deuren dicht. Daar gaat ie….. toch raar om zo afscheid te nemen van je huis. We zien er nu al naar uit om de auto weer uit de container te halen.

daar gaat hij dan.....ken net!
Hier kun je de overige fotoos bekijken!

Groetjes Maud en Martijn

p.s. af en toe had onze gps wat twijfels in Bangladesh maar nu werkt hij weer toppie


Van Goa naar Calcutta

woensdag 27 april 2011 07:33 Gepost door Maud en Martijn 7 reacties
Land: India 
Totaal gereden km: 28.500

De laatste daagjes Agonda zijn aangebroken, we gaan op naar Calcutta. De uit Nederland bestelde radiateur is nog niet binnengekomen (fantastisch die TNT) maar het wordt ons letterlijk te heet hier en de humidity stijgt met de dag. Voor we naar Bangladesh kunnen moeten we nog wel dik 2500km rijden naar Calcutta, waar we het visum aanvragen.
Na 500km hebben we nog wel een leuke stop in Hampi, waar ruines en stupas liggen van de oude budhistische beschaving. Het is een supergroot gebied en we huren een soort puchje om een beetje rond te touren. Echt geweldig om door de bananenplantages en jungle heen te crossen (al had Martijn natuurlijk liever een Harley gehuurd). Ook ontmoeten we in Hampi een Duits stel die met een VW T2 busje al een jaar rond tourt. Zij zijn ook bij het befaamde VW- adresje in Pakistan geweest en we hebben dus al veel over ze gehoord. Altijd weer lachen om andere overlanders te ontmoeten en elkaars verhalen en belevenissen aan te horen.


onze gehuurde Puch in Hampi

De weg naar Calcutta is gedeeltelijk ok, maar ook verschrikkelijk stressvol. Het weggedrag van de Indiërs is zo onvoorspelbaar dat het ook wel weer voorspelbaar is. Alles wat niet in je opkomt om te doen, doen ze. Wat een mafkezen! Het is dan ook niet zo raar dat we om de paar km wel weer een gekantelde vrachtwagen zien of een ander ongeluk. Zelfs een afgedekte dood persoon ligt aan de kant van de weg. Niet normaal, 2500 km verstand op nul en gaan. Af en toe staat het zweet je echt op je voorhoofd. Gelukkig rijdt Martijn erg agressief en kunnen we ze handlen, de truuk is dan ook: je moet er eerst op af sturen en dan gaan ze pas aan de kant. Uiteindelijk hebben we veilig Calcutta gehaald en is er alleen een spiegel gesneuveld, maar that’s it. We hebben gelukkig geen koe dood gereden zoals onze Duitse vrienden met de Man truck! Dan heb je een probleem in India waar de koe toch echt heel heilig is.


uitrusten in de extreme hitte bij een budhist tempel
India, het is tijd om te gaan, anders zijn we bang voor de gevolgen en gaat vooral Maud iemand hier een kopje kleiner maken. Na bijna 2 maanden hebben we het een beetje gehad met het gevoel dat alles hier moeizaam lijkt te gaan. Alles wat je wil kost op een of andere manier meer moeite dan ergens anders. Je moet echt van je afbijten, voordringen, boos worden of schreeuwen om soms wat voor elkaar te krijgen of om te laten merken dat je iets niet wil. En dat in de hitte, dat kost teveel energie dus we hebben zin om de grens over te gaan naar Bangladesh.

In een wijk in Calcutta maken ze alleen maar beelden
In Calcutta is het visum gelukkig snel geregeld, even op audiëntie bij de ambassadeur en klaar. We hebben de stempels binnen. Ook de radiateur die vanuit Agonda doorgestuurd is kunnen we oppikken. Calcutta zelf is een leuke stad en we vermaken ons dan ook prima. Onze bus staat midden in de stad in het stadspark naast een golfclub en de lokale waterleveranciers brengt ons water op bestelling, ideaal! Na een kleine week rijden we dan naar de grens van Bangladesh, ons bonuslandje! Niet op de planning maar wel veel zin in.


Midden in het stadspark van Calcutta
Incredible India, dat kun je wel zeggen, ongelofelijk mooi, kleurrijk maar ook ongelofelijk irritant, oneerlijk en … alles wat waar is over India is tegelijkertijd ook onwaar omdat er zoveel mensen wonen. Arm, rijk, slim, dom, eerlijk, niet eerlijk, hindu, christen, moslim en zo kun je voor alles een tegenstelling vinden. 1,2 biljoen mensen.


En natuurlijk hebben we de foto's!!!


En een filmpje over onze tijd in India


Liefs M&M

Ps. De GPS spot is weer actief dus we zijn weer dagelijks te volgen via de link rechtsboven!

India: Banana pancakes en andere belangrijke zaken

maandag 28 maart 2011 10:44 Gepost door Maud en Martijn 10 reacties
Land: India
Totaal gereden km. 26.000

Na Delhi rijden we richting Agra, daar staat de Taj Mahal! Daar 's avonds aangekomen horen we dat ie de volgende dag dicht is, een dagje chillen in Agra dus. ’s Ochtends worden we wakker van een hoop geschreeuw en lawaai. (we staan op de parkeerplaats van de Taj). Als we naar buiten stappen worden overal om ons heen door lokalen cricket wedstrijden gespeeld. En wij staan midden in het speelveld!
De Taj Mahal zelf is erg indrukkwekkend, we zijn er zelfs om 5 uur voor opgestaan! Martijn dacht dat we dan de eerste zouden zijn…. NOT er stonden ongeveer 100 gekke toeristen voor ons in de rij.

6 uur 's ochtends en al zo actief

Na Agra zijn we doorgereden naar Mumbai. We hadden een probleempje met het carnet van de auto (een soort autopaspoort) en daar zit de Indiaanse ANWB die het probleem voor ons gefixt heeft. Onderweg bleek het carnet nog erg handig te zijn. We reden op de snelweg en inees ontstond er een gigantische file. 7000 tribal Indiers die demonstreerden en allemaal liepen ze op de snelweg. Ze liepen naar een stad 50 km verderop en niemand kwam er langs. Echte Indiers als het zijn werd er natuurlijk van alles geprobeerd om er maar langs te komen. Het zijn echt net mieren.. de 2-baansweg werd omgetoverd tot een 5 –baans voor ons, en een 1-baans voor de tegenliggers. Maar niemand kwam er langs.  Daar zit je dan, 40 graden midden op de dag in een file die zeker nog uren gaat duren. Wat doe je dan.. Martijn pakt het “carnet de passage” en gaat naar de baas van de demonstratie (we reden redelijk dicht achter de stoet). Hij laat het carnet zien, het ziet er erg officieel uit met allerlei stempels, en zegt dat we vandaag in Mumbai moeten aankomen anders hebben we echt een probleem met de douane papieren. En wat gebeurd er! Ze vinden het goed, we mogen door de km’s lange stoet mensen rijden. Een van de bazen klimt op de bus om bij de demonstranten aan te geven dat het goed is. Zo werkt dat dus in India… bluffen!

De demonstratie op de snelweg

Helaas heeft na Mumbai onze radiateur het begeven en na wat pogingen om het te fixen moeten we toch een nieuwe hebben. In heel India is het onderdeel niet te verkrijgen, en VW India kon ons niet helpen. Er moet echt een nieuwe uit Nederland komen. Gelukkig kunnen we met het provesorich in elkaar geknutselde lek nog wel rijden en de dag bij de lokale garage was weer een leuke sociale afwisseling.


Zielig he

Na 6 dagen in de hitte rijden komen we dan eindelijk aan in Agonda, het miniparadijsje in Goa. We staan direct aan het strand en het is echt genieten. De restaurants zijn geweldig en Martijn begint weer wat kilootjes aan te komen!
We staan hier nu ongeveer 2 weekjes en het is toch wel echt vakantie te noemen. Aangezien onze radiateur in Verna aankomt besluiten we na 10 dagen Agonda eens te kijken of er nog meer plaatsjes zijn daar in de buurt die de moeite waard zijn. We komen er achter dat het meeste van Goa net zo erg is als de costa del sols alleen dan met een hoop hippies (of wanna be hippies), Russen en teveel coole mensen. Dus snel weer terug naar het heerlijk rustige Agonda, zonder techno muziek en alle poespas.  


sja, de foto zegt genoeg he! Agonda beach

Onze visum aanvraag om overland door Myanmar te reizen is afgekeurd. We hadden nog wat hoop omdat we ons bij de ambassade in Delhi naar binnen gelult hadden en redelijk lang met de ambassadeur gepraat hebben. Maar helaas.. geen Myanmar. Natuurlijk hadden we er al een beetje rekening mee gehouden dus plan B (en C&D) lagen al klaar. Andere overlanders gaan vanuit Nepal naar Tibet, China en dan Laos in. Dat leek ons een geweldige optie. Alleen al het papierwerk blijkt 3 maanden te duren en das toch en kwart van de reis. Optie C was vanuit India verschepen en optie D vanuit Bangladesh verschepen. Na diverse shipping quotes opgevraagd te hebben is vanuit Bangladesh verschepen veruit het goedkoopst. Zodra we de radiateur binnen hebben rijden we naar Calcutta om daar de visums te regelen. Tot die tijd houden wij het nog wel even vol in Agonda! Cheers!


Ik wens, ik wens..... 
Natuurlijk hebben we weer wat fotoos!


grtz
M&M  

Incredible colourfull India

maandag 7 maart 2011 07:42 Gepost door Maud en Martijn 5 reacties

India
24.000km gereden

We zijn in India, incredible India. Dat kun je wel zeggen. Voor ons voelt het goed (op het verkeer na dan :-), na Iran en Pakistan, landen waar je toch heel anders reist en waar je toch bepaalde regels zijn, is India een verademing!

Het verschil was al zo duidelijk merkbaar bij de grensceremonie die elke avond plaatsvindt om 5 uur. Dit was trouwens echt bizar. 1500 Indiers tegen een paar honderd Pakistanen aan de andere kant. Voor de Indiers was het een feest, net een bollywood film, zingende, dansende Indiers die uitbundig "… Hindustan" schreeuwen tegen de pakistanen die ".... Pakistan" terug schreeuwen. En dan de militairen aan de Pakistaanse en Indische kant die zo hard mogelijk tegen elkaar schreeuwen. Een ceremonie met dus nog wel lichtelijk politieke invloeden.  

De tribune aan de India kant zat helemaal vol!

De eerste stad die we tegenkomen is Amritsar, waar de gouden tempel staat. Een supermooie tempel bekleed met 750 kilo goud! Daar komen we er ook achter dat in India de toeter nog meer gebruikt wordt (en echt nodig is!). Aangezien die van ons soms wat kuren heeft, vind Martijn dat we een nieuwe moeten kopen. Hop naar de toetershop… en ja hoor ze hebben er zat, hoeveel wil je er 3,4 nee 2 is wel goed. Nou ze doen het goed hoor!

De Gouden Tempel 

Na Amritsar rijden we naar het bergdorpje Mc Leod’s ganj, de huidige woonplaats van de Dalai Lama en zijn volgelingen (meeste vluchtelingen uit Tibet). We zien ook de eerste apen hier! Toch leuk dat we na 5 maanden nog steeds kunnen zeggen “ooo moet je dat eens zien” en dat we nog steeds verbaasd staan van alle nieuwe dingen die we tegen komen.

McLeod ganj met veel Tibetaanse invloeden 

Zo eens in de zoveel dagen moeten we onze drinkwatertank van de bus vullen. Dit doen we met 19 liter vaatjes. Het geeft alleen altijd erg veel bekijks, er staan altijd minstens 10 mensen mee te kijken als we dit doen. Laatst hoorden we dat ze dachten dat onze bus op water loopt, ze dachten dat we aan het tanken waren……hahaha…..was het maar zo!

de watertank vullen incl. publiek

Na wat bergdorpjes hadden we het gehad met de kou en gingen we op naar Delhi, een beetje angstig want het verkeer zou er drama zijn. Daar aangekomen was het echt zo anders dan we gedacht hadden, het verkeer viel erg mee. Het is een super stad, het is er wel druk maar we zijn inmiddels wat gewend en totaal niet verschrikkelijk. Istanbul was erger. Meevaller dus. In Delhi zijn we dan ook een week geweest, feestje gehad met John en Ellie, andere overlanders ontmoet, visa shit geregeld, geshopt in oud delhi, WK cricket match van Nederland tegen West-Indies bijgewoond. We wisten alleen niet dat een wedstrijd 7! uur kon duren… wel waar voor je geld dus. Ze hebben alleen bigtime verloren :-( maar het feestje wat de Indiers in het stadium bouwden was geweldig. Ze waren voor allebei, dus altijd feest.



We krijgen diverse malen de vraag “houden jullie het nog uit met elkaar in dat kleine busje 24-hours”, en “nog geen moment dat je naar huis wil”. Dus om de vele vragen te antwoorden… Naar huis dat is nog NOOIT bij ons op gekomen, dit is ons huis nu en zo voelt het ook echt. Tuurlijk hebben we wel eens mot, maar over het algemeen wordt je toch een stuk toleranter naar elkaar toe als je op 3 m2 leeft en 24 uur per dag bij elkaar bent. Dat moet ook wel anders is het lastig vol te houden. Maar het is een way of living. Gewoon minder zeuren en meer drinken is ons motto! Ach ja en een kritiek puntje blijft natuurlijk altijd kaartlezen en autorijden :-) Zoals Maud het zegt: "het is net als yoghurt, thuis eet je het niet als er klonten in zitten maar hier zet je je er overheen en eet je het gewoon....." (wijsheid van de dag)

De fotoos van India

Oh ja, mocht je het nog niet gezien hebben, hier onze impressie van Pakistan

Groetjes, M&M

Truckart & laatste daagjes Pakistan

woensdag 16 februari 2011 14:01 Gepost door Maud en Martijn 9 reacties
gereden km. 22.000

Wat een primeur had moeten zijn voor onze blog was helaas al naar buiten getreden door de social media… facebook! tis wat. Zelfs als je in pakistan bent is het niet geheim te houden. Maar we hebben dus een hele coole metamorfose gegeven aan onze bus! Zoals jullie op de foto’s hebben gezien zijn alle trucks hier kunstwerkjes. Nou dat wilden wij natuurlijk ook!! Zie hier het resultaat van 5 dagen schilderen….


Al met al zijn we hiervoor een dikke week in Islamabad & Rawilpindi geweest waar we ons goed vermaakt hebben. In de steden zelf is niet zo heel veel te beleven maar samen met onze Volkswagen club vrienden en John en Ellie, de Zweedse reizigers die we hier weer ontmoet hebben, was het goed toeven. Zeker Islamabad heeft na een tijdje reizen zonder echt westerse dingen alles waar je weer even naar verlangt. Sfeervolle restaurantjes zonder alleen tl licht en plastic stoelen, schone wc’s, een cappuchino in plaats van melkthee met 3 scheppen suiker en geen buikklachten. We hebben ons de afgelopen week rond gegeten…
En natuurlijk Martijn’s birthday… samen met Khurram van de VW club hadden we een surprise diner georganiseerd. Met 4 leden van de club, Moqeem en Shakeel van de VW shop en John & Ellie. Was erg gezellig en zelfs inclusief happy birthday song met taart een kaarsjes!


Ook wel grappig, over een van onze dagelijkse beslommeringen... We kwamen terug van de KKH en we moesten nodig de was doen. We hadden echt niets meer, dus hup naar de drycleaning. Nou je voelt je al aardig gegeneerd als alles over de toonbank en door de handen van de medewerkers gaat. Maar ja, het moet nou eenmaal geteld en berekend worden. Om de een of andere reden bleven de strings liggen.. dus op een gegeven moment vroeg Martijn waarom de strings niet geteld werden. Met een rood hoofd werd er gezegd dat het tegen company policy was en ze ze niet mochten wassen haha.. weten we dat ook weer.  


Na Islamabad gaan we naar de laatste stad van Pakistan voor de Indiaase grens, Lahore. Onderweg naar Lahore werden we gestopt door de politie. Waar we 70 mochten reden we 88 km/u en ze hadden ons gelaserd. Boete: 750 rupees (ongeveer 7 euries) Na ongeveer 5 minuten lullen mochten we zelf het boete bedrag invullen en 10 minuten later, na veel sorry’s en we doen het noooooit weer, was de boete kwijt gescholden en moesten we thee komen drinken. Ging het maar es zo in NL!

Lahore zelf is de mooiste stad van Pakistan, vol met historische gebouwen, Engelse invloeden en
We verbleven daar bij een ‘couch surf’ adresje van de Zweden, bij Kamran. Toevallig ook met een beetle! Toch apart, aangezien ze redelijk schaars zijn. Overdag lekker rondbanjeren in de stad, we hebben nog een polowedstrijd gezien en er was zelfs een Holland tulip show! En 's avonds lekker pingpongen met Kamran, die een kamer ingericht had als tafeltenniskamer.


Pakistan, het blijft een raar land, ontzettend veel nieuwe “brothers” en “sisters” ontmoet, vrienden gemaakt. Maar aan de andere kant de politie escortes, de eeuwige aandacht, de viezigheid en de stinkende lucht. Toch zijn de mensen zo grappig, soms kun je ze achter het behang plakken als ze hun auto er net weer voorgooien zonder dat er ruimte is, maar als ze dan breedlachend je aankijken van ‘ik kan het toch proberen?!?’ dan moet je er ook wel weer heel hard om lachen. Over het algemeen bekeken is het een geweldig land waar je echt als gast ontvangen en behandeld wordt door iedereen. Ze willen zo graag dat je een goede indruk van het land krijgt en aan de mensen ligt het dan absoluut niet (tenzij ze ons dagelijks telefonisch gaan stalken om te vragen of alles wel goed gaat :-)

Bekijk hier nog meer foto’s van o.a. ons bussie!





Oh ja, ons filmpje voor nico's verjaardag


Liefs Maud & Martijn

Centraal Pakistan & de Karakoram Highway

zaterdag 29 januari 2011 15:40 Gepost door Maud en Martijn 8 reacties

De eerste kras, een ontmoeting met de Volkswagen club van Pakistan, de Karakoram highway en truck-art...wat??

Helaas het is een feit, we hebben onze eerste kras te pakken… in een van de nauwe straatjes van Multan is de bus niet ongeschonden uit de strijd gekomen. De weg was verspert en onze brommerwegwijspiet wist wel een omleiding, hij was alleen vergeten dat we iets breder zijn dan zijn brommer. Een riksja en onze bus door de straat paste dus niet…. Helaas.. al doen we het nog beter dan onze Duitse vrienden met truck. In Pakistan alleen al hebben ze al 3 auto’s geschampt, die dachten dat de truck wel opzij zou gaan. NOT


In Multan kwamen we er ook achter dat onze waterpomp niet meer functioneerde. Oei, wat nu, daar sta je dan in een land waar we nog geen VW gezien hebben. Gelukkig stonden we vlakbij een hotel met wifi. Even later kwamen we googlend bij de vw club pakistan (huh bestaat dat??.). Er stond een telefoonnummer bij dus maar even bellen, misschien wisten zij een oplossing. Deze meneer wist wel een shopje met VW onderdelen. Hij zou wel even bellen. En ja, hoor 10 minuten later belde hij terug met de mededeling dat er een waterpomp op voorraad lag bij 1 van zijn adresjes 150km verderop, en dat het morgen bij ons kan zijn! Wat… een reserveonderdeel in Turkije krijgen duurde al 3 dagen! De volgende dag hadden we inderdaad het onderdeel en Martijn heeft de bus weer perfect gefixed.


Omdat de shop 1,5 uur rijden van ons vandaan was en de goede richting op. Zijn we er langs gegaan. Deze liefhebber van VW had zelf een beetle staan in perfecte staat. Er zijn er ongeveer 30 en bijna allemaal in Islamabad. Achterblijfselen van ambassade personeel. Toch grappig!


De afgelopen week hebben we ons afgevraagd wat we zouden gaan doen, gaan we wel richting het noorden, of gaan we niet. We waren een beetje zat van de stof,  de uitlaatgassen, de hele dag politie escortes en de verzwakte maagjes. Maar ja de Karakoram highway lonkte ook wel een beetje naar ons… We hebben toch besloten er heen te rijden. Het voelde een beetje als een once in a lifetime opportunity om het te doen. En we zijn er heel erg blij om! Het is geweldig. Zoiets moois, groots, hebben we nog niet gezien. Wat een natuur!



Stel je voor, de karaoram highway een weg die China en Pakistan verbind door ’s werelds grootste mountainrange de Himalaya en de Karakoram. Hier staan geen kleintjes, hier staan de groten der wereld. En wij rijden er door heen. Het is er echt geweldig, je voelt je erg nietig als je aan de voet van zo’n reusachtige berg staat. Het is dan ook een continue gevecht tussen weg en natuur. De weg is dan ook regelmatig onbegaanbaar door landslides, overstromingen en vallende rotsblokken. Op sommige dagen rijden we dan ook maar 100km in een dag. We hebben ongeveer dik 300km op ruige gravel gereden. En de rest op halve wegen. Maar dit is echt iets om nooit te vergeten!




Onze eindpunt was Gilgit, een stadje in het midden van de KKH. Maar iets verderop blijkt de Hunza vallei te liggen. Een van de mooiste vallein die er zijn. Maar ja, slechte weg etc.. We kunnen onze nieuwschierigheid toch niet bedwingen en rijden naar de Hunza vallei. De weg wederom compleet offroad, maar het resultaat fantastisch! Onze campingplaats was omringd door de hoogste bergen ter wereld. We hebben een prachtige gletsjer hike gemaakt op 4.000 meter hoogte, het jongste meer ter wereld gezien doordat er een enorme landslide is geweest waardoor de de vallei is afgesloten en er een enorm meer ontstaan is. Dit meer is dan ook het eindpunt van de weg, de Chinezen zijn alweer hard aan het bouwen maar dit is pas volgend jaar gereed allemaal.




Sorry voor de foto’s, wij kunnen er ook niks aan doen….

Foto’s Karakoram Highway

Liefs Maud & Martijn

Next, Pakistan!

zaterdag 15 januari 2011 17:32 Gepost door Maud en Martijn 12 reacties


30 December bereiken we de grens van Pakistan samen met Elli en John, 2 Zweden zijn met ons meeliften. Pakistan ingekomend schrikken we toch een beetje. Wat een bende, waar het in Iran nog kantoren waren is het aan de Pakistaanse kant erg armoedig en ziet het er weinig uit als een kantoor. De grensovergang zelf gaat wel makkelijk en binnen een uur zijn we het land dan ook binnen. John en Elli kunnen net de bus nog pakken die hun in 13 uur naar Quetta brengt. Wij mogen niet rijden want zo laat willen ze geen politie escortes meer geven, dus we overnachten bij de grens. Daar ontmoeten we een Duitser die er al een maand staat met zijn kapotte bus. Hij wil daar overwinteren om in de lente weer naar Duitsland te rijden. Inderdaad…..niet alleen zijn auto was kapot……;-)

de duiventil boven de ingang van het Pakistaans douanekantoor
De volgende dag rijden we vroeg weg want we willen Oud&Nieuw natuurlijk niet in een verlaten truckerscafe vieren ergens op de “gevaarlijke” weg naar Quetta. 650km in 1 dag is eigenlijk niet te doen, de weg is slecht en we krijgen iedere 40km een nieuwe politie escort mee.  Maar de douanebeambte geeft hoop, “als jullie om 8 uur weg gaan zijn jullie er om 21.00 uur… “ We gaan ons best doen!

1 van onze enthousiaste politie escortes
Om precies 21:00 komen we in hotel Bloomstar aan. Naast Elli en John zijn er nog 3 Duitsers met een oude Mercedes truck en 6 gekke Pakistanen die wel zin hebben in een feestje. Ze regelen eten en drank en we maken er een overgetelijke Oud&Nieuw van. Wie had dat gedacht in Pakistan….

Kareem's Pakistaanse dans met Ellie & Maud
Na een paar dagen Quetta waar we even bijkomen van Oud&Nieuw, alle escortes, de vermoeiende dagen rijden en Martijn wat sleutelt aan de auto, vertrekken we naar Karachi waar we Ashiq en Natalie zullen treffen. (Natalie is een vriendin uit Twente/Bali) De weg naar Karachi is toch nog wel confronterend. Natuurlijk weten we van de overstromingen maar hier wordt pas echt duidelijk hoe erg het land getroffen is. Het water staat er nog steeds en we komen langs wegen die totaal weggespoeld zijn. We zien tentenkampen zo ver het oog kan reiken waar de mensen echt niets hebben…. Wees maar niet bang, we lachen ook veel. Bijvoorbeeld toen een te zwaar beladen kar achterover kiepte en de ezel, die de kar hoort te trekken, in de lucht hing!

reparaties aan een weggespoelde weg
Ashiq, Natalies vriend, heeft voor ons een appartementje geregeld in centrum van Karachi waar we kunnen blijven. 5 dagen lang gooien we onze survival outfits in de ring en leven als een Karachi snobs. Ze nemen ons mee sight seeing, shoppen en lekker eten en shisha roken. We kunnen even relaxen en dat bevalt prima.

Uit eten op een authentieke zeilboot in de haven van Karachi
We zijn hier nog maar 2 weken maar Iran lijkt nu al weer zo lang geleden en we hebben alweer zoveel meegemaakt. We hebben nu veel meer het gevoel dat we echt in Azie zijn. Waar Iran nog echt Perzisch was en Turkije nog Europees is Pakistan echt wat je van Azie denkt.

de koekjes express
Het verkeer is een verhaal apart. We rijden tegenwoordig links al maakt het hier totaal niet uit als we een keer verkeerd rijden. Zelfs de politie doet hier aan spookrijden. Je vindt hier echt alles op de weg van riksja’s, brommers, kamelen, ezels met karren, tractoren, vrolijk gepimpte vrachtwagens en bussen (waarvan je je soms afvraagd of ze geen suicide bussen zijn). Overal zitten mensen, voor, achter, boven en op alles wat maar een beetje rijdt. Hilarisch gewoon. Het is een erg fotogeniek land!

13 mensen, alleen aan de buitenkant!!!
We besluiten hier toch wat langer te blijven dan vooraf gepland. We wisten ook niet hoe het qua veiligheid was enzo maar dit blijkt allemaal reuze mee te vallen, en we zij hier nou toch! De komende week staat Islamabad, de Karakoram highway en Lahore op het programma. We weten alleen niet hoe ver we gaan komen aangezien het er heeeeeeeel koud is en er veel sneeuw ligt. We shall see.

Natuurlijk hebben we nog foto’s

Liefs Maud & Martijn 

Abonneren op: Posts (Atom)